Moja Przyszłość

HochDrei_meien ZukunftCelem projektu było umożliwienie młodym ludziom z różnych środowisk i o różnym pochodzeniu wzięcia udziału w polsko-niemieckim spotkaniu. W czasie projektu mogli oni poszerzyć swoje kompetencje międzykulturowe i w polsko-niemieckiej grupie wypróbować odpowiedzialną współpracę. Dzięki wspólnym zajęciom mieli możliwość dobrze się poznać i docenić. Grupa doświadczyła, że różnorodność wzbogaca, i że można poddać w wątpliwość przypisywanie ról jedynie przez pryzmat płci. Punktem wyjścia do zajęć dotyczących orientacji zawodowej były indywidualne marzenia o przyszłości oraz informacje na temat możliwości kształcenia i zdobywania zawodu. Wiek uczestników: 11-16 lat

Szkoła w Rathenow kładzie duży nacisk na orientację zawodową. Uczniowie i uczennice od siódmej klasy uczestniczą w różnych praktykach. Są oni również przyzwyczajeni do przejmowania różnych zadań w szkolnej kuchni i w firmach uczniowskich. Młodzież z polskiego gimnazjum ma za sobą podobne doświadczenia. Dzięki temu wspólne działania okazały się dla obu stron bardzo wzbogacające i pozwoliły im wiele się nauczyć.

Na czym polegała „orientacja zawodowa“?

Spotkanie miało dać możliwość wzajemnego poznania się w miłej i motywującej atmosferze, zajęcia się tematem ‘marzeń o przyszłości’, jako elementu motywującego do wejścia w życie zawodowe oraz rozwijania umiejętności międzykulturowych. Uczestnicy mogli doświadczyć w praktyce, co to znaczy pracować w międzynarodowym zespole, akceptować różne opinie, komunikować się ze sobą i brać odpowiedzialność za siebie i za grupę. W ramach warsztatów tematycznych mogli zdobyć nowe doświadczenia międzykulturowe oraz poznać różne możliwości kształcenia i zdobywania zawodu.

Krótko o metodach

W trakcie realizacji programu zespół prowadzący wdrożył koncepcję partycypacji i wprowadził różne formy udziału. Już na samym początku spotkania odbyła się rozmowa, w której wszyscy uczestnicy mogli wyrazić swoje oczekiwania i obawy. Zespół prowadzący starał się poprzez różne działania, ćwiczenia i gry rozbudzić ducha zespołu i stworzyć poczucie wspólnoty. Ponadto przeprowadzono wiele ćwiczeń z zakresu animacji językowej, które aktywizują komunikację niewerbalną i w sposób zabawowy uczą podstawowych wyrażeń i zwrotów. Przed niektórymi zajęciami przeprowadzano rozgrzewki (krótkie gry aktywizujące). We wszystkich warsztatach i w czasie na refleksję brano pod uwagę zarówno poziom poznawczy grupy wiekowej, jak i indywidualne uwarunkowania uczestników. Wykorzystując metody społecznego i międzykulturowego uczenia udało się zrealizować cele projektu, a uczestnicy otrzymali możliwość transferu nabytej wiedzy do codziennego życia.

Podsumowanie

  • Z pomocą gier zapoznawczych, zabaw z animacją językowej, a także ćwiczeń wspomagających współpracę prowadzący zainicjowali korzystne zmiany i rozwój w grupie. Grupa szybko się zintegrowała, potrafiła się porozumieć, współpracować i realizować wspólne pomysły.
  • Grupa musiała sama zaplanować i przygotowywać posiłki, co umożliwiło dodatkowe rozmowy w międzynarodowym zespole, wspólny podział zadań, przejęcie odpowiedzialności, nieformalne spotkania, a w końcu także doświadczenie sukcesu przy udanym posiłku.
  • Z dnia na dzień uczestnicy stawali się samodzielniejsi, zarówno pod względem merytorycznym, jak i organizacyjnym. Uczestnicy pracowali w zmieniających się zespołach przejmując różne zadania życia codziennego, ale także przy realizacji zadań badawczych w mieście. W ten sposób zdobywali indywidualne doświadczenia międzykulturowe i ćwiczyli komunikację.
  • Partycypacyjna forma spotkania przyczyniła się do tego, że młodzi ludzie przejmowali odpowiedzialność za siebie nawzajem i samodzielnie organizowali proces uczenia się.